Vaktiyle bir bilge, yıllarca yanında yetiştirdiği öğrencisinin seviyesini öğrenmek ister. Onun eline parlak ve gizemli görüntüye sahip iri bie nesne verip:
"Bunu al, önüne gelen esnafa göster, kaç para verdiklerini sor, en son da kuyumcuya göster. Hiç kimseye satmadan sadece fiyatlarını ve ne dediklerini öğren, gel bana bildir."
Öğrenci, elindeki ile esnafı gezmeye başlar. Önce bir bakkal dükkanına girer ve "şunu kaça alırsınız?" diye sorar.
Bakkal parlak bir boncuğa benzettiği nesneyi eline alır; sonra: "Buna bir tek lira veririm. Bizim çocuk oynasın" der.
Çocuk, ikinci olarak bir manifaturacıya girer. O da, parlak bir taşa benzettiği nesneye ancak beş lira vermeye razı olur.
Üçüncü defa bir semerciye gider. Semerci nesneye şöyle bir bakar, "benim semerlere iyi süs olur. On lira veririm."
Çocuk, son olarak bir kuyumcuya gider. Kuyumcu, öğrencinin elindekini görünce yerinden fırlar.
"Bu kadar değerli bir mücevheri nereden buldun? Buna kaç lira istiyorsun?"
Öğrenci sorar: "Siz ne veriyorsunuz?"
"Ne istiyorsan veririm."
Öğrenci: "Hayır veremem" deyince kuyumcu yalvarmaya başlar: "Ne olur bunu bana satın. Dükkanımı, evimi hatta arsalarımı vereyim".
Mücevheri alıp kuyumcudan çıkan öğrencinin kafası karma karışıktır. Böylesi karışık düşünceler içerisinde geiye döner. Bir tarafta, elindeki nesneye yüzünü buruşturarak 1 lira verip onu oyuncak olarak görenler, diğer tarafta da mücevher diye isimlendirip buna sahip olmak için her şeyini vermeye hazır olan, hatta yalvaran kişiler.
Bilge hocasının yanına dönen öğrenci, büyük bir şaşkınlık içerisinde başından geçen macerasını anlatır.
Bilge sorar:
"Bu karşılaştığın durumları izah edebilir misin?"
Öğrenci: "Çok şaşkınım efendim, ne diyeceğimi bilemiyorum, kafam karmakarışık" diye cevap verir.
"Bir şeyin kıymetini ancak onun değerini bileni anlar ve onun değeri, bilenin yanında kıymetlidir."
Her insanın hayatında varlığını ve değerini bilen, hisseden, fark eden kuyumcular mutlaka vardır.
Mesele, kuyumcuyu bulmaktadır.
Comments